In alle vroegte sta ik op. Sinds ik een onverwacht cadeau kreeg, toevallig ook nog op mijn verjaardag, 3 maanden geleden sta ik ’s ochtends vaak voor dag en douw op om samen met Little Miss D. een blok om te gaan. Ze is een vroege vogel, energiek en altijd blij. Door haar heb ik ontdekt hoe fijn ik het vind om ’s ochtends in alle vroegte buiten te zijn. Soms nog voor de zon op komt en hoewel de wereld dan net ontwaakt en ik de melodieën van de vogeltjes buiten in me opneem terwijl we door het naast gelegen park lopen heb ik tevens het zicht op de ringweg die iets verder weg ligt. Hier is vaak al volop beweging. Eveneens vroege vogels die richting hun werk of andere bestemming rijden . Deze weg nodigt uit om harder te rijden dan toegestaan en gezien de snelheden waarmee deze voertuigen aan mijn zicht voorbijgaan heeft menigeen het gaspedaal stevig ingedrukt.
Terwijl ik loop, om me heen kijk, het fijn vindt om kleine gevleugelde vriendjes te spotten bekruipt me dan toch stiekem een gevoel van stress.
De dag die zo vredig en rustig begint vraagt zo’n uur later om volledig aan te staan. Om kinderen naar school te brengen in een dorp 7 km verderop om vervolgens mijn dag te vervolgen die naar de maatstaven van wat we weten en kennen volop gevuld zou moeten zijn met werken. Voor het eerst in mijn werkzame leven, sinds mijn 15e, ben ik uit de running sinds mijn burn out 6 maanden geleden.
Na het wegbrengen van de kids rij ik naar de sportschool om aan mijn gezondheid te werken. Dit is sinds een aantal maanden mijn routine. Niet iedere dag maar zeker minimaal 3 x per week. De overige dagen parkeer ik mijn auto voor huis en maken mijn lieve viervoeter en ik een lange wandeling.
De stress die ik de afgelopen jaren in mijn lichaam heb opgebouwd vindt langzaam maar zeker steeds meer een weg naar buiten. Toch is een kleine trigger soms genoeg om de spanning weer volop te ervaren.
Door de jaren heen heb ik geleerd hoe ik dit weg kan drukken om vervolgens mezelf weer mee te laten gaan in de zaken van alle dag. Echter werkt dit niet meer. Mijn overlevingsstrategie die mij vele jaren gewoon op de been hield keert zich tegen mij. Mijn lichaam en geest zijn een bondje aan gegaan en geven duidelijke signalen af wanneer ik over mijn eigen grens heen ga.
Mijn oude jasje past me niet meer maar heb nog niet een gevonden die me vanaf nu als gegoten zit. Ik ben zoekende hierin.
Op mooie, zonnige dagen waarop deze jas niet nodig, onstaan er weer mooie ideeen en kan ik een nieuwe weg voor me zien. Het beeld en bijbehorende gevoel maken me gelukkig en laten me zien dat datgene wat ik al zolang van binnen voel, wel klopt.
Het klopt voor mij. Wat in dit geval betekent dat het niet overeenkomt met wat we hebben geleerd of we zijn opgevoed met hoe de dingen zouden “moeten” zijn.
Altijd heb ik me hier al anders in gevoelt. Maar nooit eerder heb ik zo sterk gevoelt dat het tijd is om het roer volledig om te gooien wil ik de beste versie van mezelf zijn en naar mijn beste kunnen functioneren.
Terwijl ik wandel en de opkomende zon tegemoet loop rijst bij mij de vraag op;
Hoe kan ik authentiek zijn in een wereld die zo raast, druk, vraagt en maar doorgaat?
Al tijden ervaar ik een enorme druk en misschien al zoveel langer dan ik me werkelijk deed beseffen.
Mijn lichaam protesteert. Ook vroeger als jong meisje al en terugdenkend aan de jaren vanaf toen realiseer ik me dat ik altijd al momenten van uitval heb gekend. Weliswaar kort maar vaak periodiek. Je kon de klok er op gelijk zetten dat na zo’n maand of 3,4 ik weer lichamelijke klachten van buikpijn, hoofdpijn, verdrietig zijn uit het niets, slecht slapen of onrustig voelen waren tekenen om weer even pas op de plaats te doen. Mijn moeder liet me dan een dagje thuis. Bijslapen en even niks moeten was het medicijn en de daaropvolgende dag
De druk om te moeten presteren zorgt ervoor dat ik van tijd tot tijd stil kwam te staan.
En nog steeds is dit gevoel iets wat me kan verlammen.
Daarnaast is de druk om succes te hebben hoog. Een mooi huis, een grote auto, veel vakanties en een grote sociale kring zijn kenmerken van een succesvol leven. Althans dat is hoe we het voorgeschoteld krijgen.
En ik zal niet zeggen dat deze kenmerken mij niets doen. Echter ik heb ze niet perse nodig en het is voor mij geen drijfveer. Wel geweest overigens. Want ook ik heb dit nagejaagd en mijn best voor gedaan tot het moment daar was dat ik alles had en me totaal niet gelukkig voelde.
Sterker nog ik voelde me opgesloten. In mijn lijf, in mijn hoofd, in het systeem. Mijn relatie met geld is nooit optimaal geweest. Ik heb het nodig, geef het ook heel graag uit, hou er van en tegelijk zet het mij niet aan.
Als kind ben ik opgegroeid in een gezin waar niet veel was. Als ik terug kijk hadden we alles wat we nodig hadden maar leefden we denk ik op de armoede grens wat maakte dat ik vanaf mijn 14 al werkte. Van dit geld kon ik iets extra’s doen of kleding kopen. Mijn eerste telefoon, fiets, rijbewijs en totale uitzet voor eigen woning spaarde ik bij elkaar waardoor ik op mijn 19e het huis uit kon en een appartementje voor mezelf had. Weg uit het spanningsveld waarin ik leefde met mijn ouders.
Mijn verlangen om destijds vroeg op mezelf te gaan wonen was groot. Opgroeien in een gezin met veel spanning, zwaarte, ziekte, depressie en ongezonde verhoudingen zorgden ervoor dat ik geen rust kon ervaren thuis. Op het moment zelf heb ik dit niet zo ervaren maar achteraf en hoe ouder ik wordt des te meer zie ik welke invloed de omstandigheden van toen invloed hadden en hebben op mijn leven en mij.
Momenteel ervaar ik ook het enorme verlangen om te vetrekken of te verhuizen. Om weg te gaan van hier. Naar een ander land, een andere cultuur. Dit is een wens die ik van jongs af aan al met me meedraag en tot nu toe heb ik die nog nooit de ruimte en aandacht gegeven die ik het had willen geven. Ik paste me aan, aan de omgeving. Mijn ex partner, de vader van mijn kinderen wilde dit niet en dus bleven we in de stad waar we waren geboren en getogen. Nu, bijna 20 jaar later, ben ik moeder van 3 kinderen die zowel bij mij wonen als bij hem. Co ouderschap. De consequentie van keuzes die ik eerder in mijn leven heb gemaakt. Voor zover ik het me nu voor kan stellen duurt het nog zeker 7 tot 10 jaar voordat ik me voor langere tijd of definitief kan vestigen in het buitenland.
Deze 3 prachtige kids zijn me geschonken en zij verdienen alle tijd, liefde, zorg en aandacht die ik ze kan geven. Tevens zijn er 3 zieltjes wiens leven op aarde nooit is begonnen. Zij zullen altijd bij me zijn, where ever i go. Ik ben enorm bevoorrecht om deze kinderen op te voeden en klaar te stomen voor het grote mensen leven.
Alleen, van dat woord en dat idee krijg ik de kriebels.
Want dat leven waar je naartoe leeft als je kind bent dat ervaar ik nu als volwassene helemaal niet zo mooi en fijn als ik het me had voorgesteld en zoals ik het kreeg voorgeschoteld.
De verantwoordelijkheden, de financiële druk, de mentale en emotionele druk is enorm. De wereld lijkt per maand gekker te worden. De mensen zijn allemaal zoekende, de natuur geeft ons ramp na ramp en wij blijven met z’n allen doordenderen in dat hamsterwiel. We blijven op grote schaal produceren en consumeren.
Een leven waarin ziekte op zowel fysiek als mentaal vlak constant op de loer ligt.
Komt het niet door alles wat er voor handen ligt in een normale supermarkt danwel door de stress die we met z’n allen ervaren. Het continu door moeten gaan zorgt er voor dat ik momenten heb waarop ik snak naar adem. Even pauze, even on hold.
Ruimte voor ontspanning. Voor mijn gevoel en mijn gedachten. Tijd om in te checken bij mezelf of ik nog op het juiste spoor zit. Tijd om gezond voedsel te bereiden, om te sporten om sociale contacten op te doen, om vriendschappen te bouwen en onderhouden.
We zijn zo enorm van onze ware natuur af gedreven. We zijn zo de connectie met onze ware ik, met onze innerlijke stem, verloren dat maakt dat we de focus alleen nog maar naar buiten hebben gericht. Volledig afhankelijk zijn en worden gemaakt en meegaan in de massa.
En de massa maakt dat we daarin mee willen doen want anders val je buiten de boot. En om ergens bij te horen of tussen te willen passen is (h)erkenning belangrijk. En daarvoor maken we het anderen graag naar de zin en verloochen we onze eigen identiteit. Simpelweg doordat we niet meer weten wie we zijn of waar naartoe we onderweg zijn.
Ik kan het niet meer en wellicht nog belangrijker; IK WIL HET NIET MEER.
Ik kies om niet meer mee te doen. Ik kies voor de stem binnen in. Het gevoel, mijn gevoel en mijn hart die me de weg wijzen.
Er is namelijk niemand die dat beter kan dan jijzelf. Wij zijn allen uniek. En we zijn allen gekomen met bepaalde talenten met bepaalde gaven, om jezelf, je kinderen, je familie, vrienden, gemeenschap te versterken. Vooruit te helpen, een helpende hand te bieden, om samen iets te creëren voor onze kinderen. Een wereld die we vol trots kunnen overdragen wanneer we op ons sterfbed liggen. Wetende dat zij en hun nakomelingen hier vrij en blij hun leven zullen en kunnen delen met hun dierbaren.
Dat zij hun eigen dromen najagen, hun innerlijke roeping volgen en vol zelfvertrouwen in het leven kunnen staan omdat ze weten wie ze zijn en wat ze kunnen. Dat ze worden aangemoedigd en begeleidt door mensen die hun talenten zien en van ze houden om wie ze zijn in plaats van een school die je in systeem perst om deze vervolgens te verlaten zonder enige kennis en ervaring over hoe je het leven leeft.
Het zijn dromen, het zijn gedachten, hersenspinsels van mijn en ik geloof er in.
Ik geloof en vertrouw op iets dat groter is dan mijzelf en kies er voor om de signalen op mijn pad niet langer te negeren en de woorden die tot me komen niet langer in te slikken of niet te delen.
Ik kies om het leven te leven en niet meer om geleefd te worden. Geniet van de vogels, de ochtenddouw over de weilanden en de mensen en dieren om je heen. Geniet van een bloem die uitkomt of een veertje wat voor je neer dwarrelt. Geniet van de zonnestralen op je huid en de liefde die je deelt. Wees stil, kijk en voel.
Wie ben je? En hoe zet jij jouw authentieke zelf in deze wereld?
Eens van gedachten wisselen? Laat gerust een berichtje achter.
